انواع نهال تمشک این گیاه از تیره گلسرخیان ، جنس رابوس (Rubus) بوده و سه گونه مهم آن شامل تمشک قرمز (R. idaeus L.) ، تمشک سیاه (R. occidentalis) و توت سیاه (R. ursinus) می باشد . در نیم کره شمالی 400 گونه تمشک وجود دارد . بوته های این گیاه دارای شاخه های بالا رونده و خاردار بوده و به سهولت به تکیه گاه مجاور خود قلاب می شوند. پایین برگ ها کرک دار بوده ، 7-3 برگچه بزرگ بیضی شکل و نوک تیز با اطراف مضرس و به طور متناوب روی شاخه قرار می گیرند. رگبرگ های ارقام قرمز حاوی خار و و ارقام سیاه بدون خار می باشد . گل های تمشک حاوی 5 کاسبرگ، 5 گلبرگ سفید تا صورتی ، پرچم زیاد و مادگی دارای برچه های متعدد وده روی یک نهنج محدب قرار می گیرند. گل آذین خوشه ای و یا گل های منفرد آن در خرداد تا تیر ماه ظاهر می شوند. میوه تمشک از نوع مجتمع بوده و هر برچه بعد از گرده افشانی و لقاح میوه های کوچک بنام شفتک حاصل می کنند.
برخی از گونه های تمشک ، خزان پذیر و برخی دیگر دایم سبز هستند. به نظر می رشد که توت سیاه و یا توت کوهی نیز متعلق به جنس تمشک باشد. تمشک در جنگل ها و بیشه ها به طور طبیعی رشد می کند. پراکنش طبیعی آن ، مناطق امریکای شمالی و اروپا می باشد. در ایران مناطق گرگان ، مازندران ، ارتفاعات استان گلستان ، آذربایجان ، خراسان و لرستان ناحیه های رشد این گیاه می باشد . تمشک به دلیل نیاز سرمایی طولانی و فصل کوتاه بودن برای رسیدن میوه در مناطق میوه خیز شمال کشت می شود. مقاومت تمشک قرمز به سرما به اندازه سیب و گلابی اما میزان مقاومت تمشک سیاه تا حدودی کمتر می باشد. تابستان گرم مناطق جنوبی برای رشد این گیاه مناسب نمی باشد .
تمشک در انواع خاک ها که رطوبت کافی داشته باشند، رشد می کند اما خاک های لومی شنی را ترجیح می دهد. خاک تحتانی نیز اهمیت دارد و عدم وجود لایه سفت خاک (hard pan) و زهکشی مناسب از موارد ضروری می باشدو تمشک سیاه و ارغوانی را می توان توسط خوابانیدن انتهایی ازدیاد داد. این عمل دراوایل پاییز انجام می گیرد. در ضمن از ارقام فوق الذکر می توان قلمه خشبی تهیه کرد. تمشک قرمز را می توان توسط پاجوش های ریشه و در ضمن قلمه های ریشه تکثیر نمود. در رقم تمشک قرمز، تهیه قلمه معمول نبوده و اکثراً از پاجوش استفاده می شود. تمشک های بدون خار حالت شیمر یافته از نوع فراپوش (periclinal) تمشک های خادار می باشند که در قسمت اپیدرم این نوع ارقام تغییر حاصل می شود و اگر از تمشک های بدون خار، قلمه ریشه تهیه شود و یا بذر آنها کشت شود، گیاهان به وجود آمده دوباره خاردار خواهند شد. زیرا پدیده شیمر (chimera) یا بافت ناهمسانی در داخل بافت و یا بذر اتفاق نمی افتد. روش کشت نهال های تمشک به صورت کپه ای، برچین و یا داربستی می باشد. در روش کپه ای، اطراف گیاه توسط خاک پوشش داده شده و کپه درست می کنند. در این روش چهار طرف کپه خالی گذاشته می شود و وسط ردیف های کشت را می توان شخم زد. در سیستم داربستی، یک یا دو ردیف سیم در طول ردیف ها کشیده می شود. ارتفاع سیم اول از زمین 50 سانتی متر و ارتفاع سیم دوم 150-100 سانتی متر در نظر گرفته می شود و نوک شاخه های هر بوته به سیم ها بسته می شود. سیستم پرچین برای ارقام قرمز تمشک پاجوش زیاد تولید می کنند مناسب است. تامین رطوبت کافی برای پرورش تمشک اهمیت زیادی دارد و برای حفظ رطوبت خاک از مالچ کلش استفاده می شود.
اکثر ارقام تمشک در جانب شاخه های یک ساله محصول می دهند. شاخه های جدید همه ساله از نزدیک طوقه و از ریشه ها حاصل می شوند. شاخه های تشکیل شده در سال دوم بارور می گردند. برای رشد بهتر بوته ها و افزایش محصول، هرس منظم سالانه در بوته های تمشک انجام می گیرد. برای این منظور 6-5 شاخه جوان را نگهداری نموده، بقیه شاخه ها را هرس می کنند.
نوک شاخه های باقی مانده در تمشک قرمز هرس نمی شود، زیرا اکثر جوانه های بارور در قسمت بالای شاخه تشکیل می شود اما در ارقام سیاه به علت بارور بودن جوانه های پایین شاخه، می توان نوک شاخه های باقی مانده را هرس نمود. ارقام قرمز تمشک پاجوش بیشتر حاصل می کنند و چنانکه ذکر گردید روش هدایت و تربیت بوته به صورت پرچین مناسب می باشد. میوه های تمشک معمولاً در تیر تا مرداد ماه می رسند و قابل برداشت می باشند. شاخص برداشت برای میوه تمشک، آسان جدا شدن میوه از شاخه، تشکیل رنگ خاص رقم مورد نظر و خرد نشدن میوه است. عمر اقتصادی بوته های تمشک در حدود 30-25 سال می باشد.